دستگاه فلزیاب

مختصری درباره فلزیاب : باید بدانیم که فلزیاب هایی که امروزه استفاده میشود تاریخچه طولانی و فوق العاده شگفت آوری دارد که بسیار جالب توجه است. در نیمه قرن نوزده میلادی بعد از اختراع الکتریسیته دانشمندان و کارکنان معادن نقره و طلا شروع به آزمایش بر روی ابزاری نمودند که بتواند فلزات واقع در زیر زمین را جستجو کند. یک چنین ابزاری میتوانست برای کسانی که در عصر تب طلا مصرانه به دنبال طلا بودند بسیار مفید باشد و اولین کسی را که از آن استفاده میکند بسیار ثروتمند کند.

اولین فلزیابی که اختراع شد هیچ طلایی را نیافت بلکه درعوض برای پیدا کردن گلوله ای که در بدن رییس جمهور آمریکا بود امتحان شد که محل گلوله را هم نتوانست تشخیص دهد. این فلزیاب را الکساندر گراهام بل ساخته بود.

اگر چه فلزیابی که الکساندر گراهام بل اختراع کرده بود نتوانست گلوله را در بدن رییس جمهور تشخیص دهد ولی به عنوان نمونه ای بادوام و مطمئن الگویی برای ساخت فلزیابهای بعدی قرارگرفت. اولین فلزیاب ها بسیار بزرگ ، پیچیده و با لوله های خلا کار میکردند. مهمترین تاثیری که این فلزیابها داشتند این بود که آوازه دستگاه فلزیاب را در همه جا پخش کردند. بعد از آن  فلزیاب هایی اختراع شد که درطول جنگ جهانی برای پیدا کردن مینها و بمبهای خنثی نشده استفاده میشدند. در دهه بیست قرن بیستم گرهارد فیشر متوجه شد که فلزیابها در مقیاس کوچکتر و قابل حمل کارایی بیشتری دارند و فلزیابی ساخت که این خصوصیات را داشت

دستگاه فلزياب وسيله‌اي است كه براي پيدا كردن اجسام فلزي مخفي و يا گم شده درون زمين، ديوار يا اجسام ديگر به كار گرفته مي‌شود.

دستگاه فلزياب‌ ها ميدان مغناطيسي را در اطراف ديسك جستجوگر خود ايجاد مي‌كنند. زماني كه جسم فلزي در محدوده ميدان مغناطيسي قرار بگيرد شدت ميدان مغناطيسي تغيير كرده و دستگاه فلزياب با اين تغييرات متوجه وجود فلز در اطراف ديسك خود خواهد شد و آنرا آشكار و اطلاع مي‌دهد. هر چقدر شدت ميدان مغناطيسي توليد شده توسط دستگاه بيشتر باشند عمق كشف فلز بيشتر خواهد بود. عمق كاوش توسط فلزياب با توجه به اندازه، شكل و جنس فلز تغيير مي‌كند كمتر يا بيشتر مي‌شود.